Click here for english
Aan de “volgers”, supporters en sponsors van onze Dodentocht, editie 2015,

bedankt voor jullie steun en aanmoediging, alsook voor de gelukwensen, voor, tijdens of na ons “wandelingske”. De stortingen voor “Kom Op Tegen Kanker” komen binnen, en we hopen dat er nog heel wat bijkomt tegen ten laatste 15 november, want dan sluiten we de rekening af (details om dat nog te doen zijn hier te vinden).

Vrijdag, 14 augustus 2015. Een rustige ochtend gehad, en na de middag even terug het bed in om goed uitgerust te zijn tegen vanavond: de start van de Dodentocht. Voor Jan de 4^de maal, voor Marjolein de eerste keer. Om 17u nog even wat pasta verorberen, en dan rond 18u20 vertrekken richting Bornem. Vanop de afrit is het aanschuiven, de ganse N16 tot in Bornem, waar we de paar honderd meter tot in het centrum te voet afleggen. En dan het traject volgen naar de startplaats … Onderweg nog even onze extra bagage afgeven, zodat we halfweg droge of propere kleren en sokken kunnen aandoen.

Exact 12.018 deelnemers staan er aan de start van deze 46ste Dodentocht. We zitten zo rond 19u15 op het plein, en zijn daar zeker niet de eersten. Velen staan al in rij aan te schuiven, dus zoeken we maar snel een plekje om ergens te zitten of te liggen zodat we onszelf nog niet vermoeien. ’t Is ook een aangenaam zonnetje dat ons nog verwarmt, want we zitten hier nu rond de 26 graden. Zalig, maar er wordt wel wat regen voorspeld. We zien wel.

Bij Marjolein beginnen de zenuwen de kop op te steken: waarom heeft ze toch ook aan zoveel mensen laten weten dat ze de Dodentocht zou wandelen, en zich laat sponsoren voor Kom Op Tegen Kanker. Nu moet ze eigenlijk wel de volledige 100 km uitwandelen. Stel je voor dat het niet lukt …

Om 21u luiden de kerkklokken en wordt het startsein gegeven. Een groot aantal wandelaars, een verzamelplaats op een parking bij de abdij, en het vertrek in 1 van de kleinere straten van Bornem, zorgen ervoor dat die trechter eerder als zandloper fungeert en de wandelaars komen er maar met mondjesmaat door. Wij schuiven mee aan en staan soms wel minutenlang stil. Tenslotte passeren wij dan om 21u30 de startlijn.

De eerste kilometers staat er veel volk langs het parcours de wandelaars toe te juichen. Voor ons is het echter aanschuiven en we halen bijlange ons normale tempo niet. Tot overmaat van ramp begint het na een 6-tal kilometer ook al te regenen. De eerste bui van de 4 die we die nacht over ons heen krijgen. En de regen jaagt ook wel wat mensen naar binnen, waardoor de zo geroemde ambiance een beetje wegvalt. Een beetje spijtig.

Bij de eerste controlepost in Weert is het een kluwen van jewelste en we staan hier makkelijk 10 minuten aan te schuiven tussen de 2 rijen tafels die hier de eerste bevoorrading uitmaken. Vele duizenden wandelaars zijn ons blijkbaar al voor geweest want alle bekertjes met drank zijn al weg; er staat niets meer, en we zijn nog lang niet de laatsten. Gelukkig hebben we zelf wat drank en voedsel bij en daar maken we dan ook gebruik van.

De nacht dwarrelt nu echt over ons heen en na pakweg 20 km komen we terug door Bornem. Veel mensen zijn blijkbaar door de regen verjaagd, want hier en daar zijn zelfs lege plekken te zien in de hoofdstraat; een fenomeen dat de vorige 3 edities niet is voorgevallen. Het is al een eind voorbij middernacht, een we stappen richting controlepost Friesland. Een eerste hapje, een rijsttaartje van 1 van de sponsors, wordt naar binnengewerkt, samen met een drankje van een andere sponsor. En zo gaat de tocht verder richting Scheldedijk en Zeekanaal. Het lijkt eerder een processie want het blijft 1 lange rij wandelaars, met om de paar meter iemand met een zaklamp om toch een beetje licht in het donker te brengen.

Na ongeveer 30 km, aan de kerk van Ruisbroek, gaan we een eerste keer sokken wisselen. Zo, dat voelt direct alweer wat beter. Ondertussen is het 3 uur en de feestvierders en supporters zijn ondertussen ook verdwenen, waarschijnlijk lekker in bed. En wij hier maar stappen, kilometer na kilometer. Marjolein begint langzaamaan te beseffen dat het toch geen “walk in the park” is. En ze is lang niet de enige. Zo tussen kilometer 30 en 50 zijn er toch al verschillende opgevers, en zie je meerdere mensen al half mankend en trekkebenend hun tocht verderzetten. Rond 4u30 staan Jonas (zoon/broer) en Ian (neef) ons op te wachten aan de “koperen ketel” een eindje voor de controlepost Breendonk, met een drankje en wat bananen. Met onze benen en voeten gaat het nog goed, maar de hele nacht stappen tussen die schommelende lichtjes over soms modderige paadjes, heeft er toch voor gezorgd dat de maag een beetje moeilijk doet. We moeten onszelf forceren om te eten en te drinken, want zonder energie-opname gaat het zeker niet lukken.

Van de temperatuur tijdens de nacht mogen we helemaal niet klagen, want tot 3 uur hebben we in T-shirt kunnen wandelen. Enkel de regen heeft ons wat op de proef gesteld, maar die is tegen de ochtend ook verdwenen.

Zowel bij de controlepost van Breendonk (bij Duvel) op 42 km, als bij de post Steenhuffel (Palm) op 52 km, zien we heel wat mensen het plaatselijk biertje nuttigen, maar wij houden het toch maar bij soep met een boterham, een suikerwafel en water. Dat noemen we dan maar: “op safe spelen”; met de ietwat ongemakkelijke maag is misschien ook maar best. Op die beide posten zijn er ook heel wat opgevers op te merken. Zou het 1 met het ander te maken hebben?

Onze tocht gaat verder langs grote en kleine wegen, tussen de velden waar de hanen de ochtend het land inkraaien en door woonwijken waar de bewoners nog in dromenland verkeren; zowat alle verschillende kenmerken van het vlaamse land krijg je te zien. Er zitten toch aardig wat andere trajectjes tussen die er de vorige 3 jaar niet bij waren; dat houdt het net wat leuker, behalve de regen dan …

In de ochtend, zo rond 8 uur, komen Kristine (vrouw/moeder) en Dorien (dochter/zus) ons opzoeken, al fietsend. Jonas en Ian gaan dan hun bed opzoeken, want onze fietsters nemen hun taak over: tassen volgestouwd met extra drank en bananen, droge sokken en baby-olie om ons straks ook eens even te masseren.

De kilometers gaan traag voorbij en zo nu en dan hebben we eens een dipje. Een druivensuiker of vruchtenkoek kan dat echter redelijk snel verhelpen. Ook op elke controlepost is echt wel voldoende energie voorhanden, voortreffelijk aangeboden door de vele vrijwilligers die dit evenement telt: dat mag ook wel eens gezegd worden.

Onze voeten en benen beginnen de kilometers nu echt wel te voelen. De dorpskernen van Buggenhout, Opdorp, Lippelo, Puurs, Oppuurs en Sint-Amands zien we niet snel genoeg naar ons goesting. Bovendien regent het alweer sinds de middag, maar we geraken er toch. Puur toevallig onderweg tussen Opdorp en Lippelo, zo rond kilometer 72, een paar kennissen en familie gezien: een verrassende en vreugdevolle ontmoeting in de regen, een korte babbel, en de sleur gebroken; het maakt de volgende kilometers weer een beetje vlotter stappend. En met de nodige rust op enkele van die plaatsen, alsook een massage zo nu en dan (bedankt aan de mensen die hun garage en portiek ter beschikking stelden!), gaan we richting Scheldedijk voor de laatste 10 kilometer. We kunnen zowaar weer even onze regenbache uitdoen.

In Branst nog even de laatste controlepost meepikken, wel een venijnige (en een beetje gevaarlijk omdat het nog steeds regent) want hier moeten we over een houten loopplank de dijk af, redelijk steil en weer omhoog: een echte kuitenbijter, en voor sommigen zeer pijnlijk.

Nog een paar honderd meter dijk, en dan nog 5 km, richting Bornem-centrum, en de weergoden zijn ons eindelijk goedgezind: de hemelkraan gaat toe. Na elke kilometer staat nu een bord dat steeds minder aangeeft, maar naar ons gevoel is elke kilometer er wel 5 waard, zo lang lijkt het te duren. En nu op 2 kilometer van ’t einde begint het toch weer te regenen zeker. En dat is te zien in de hoofdstraat van Bornem: de nadarafsluitingen staan er leeg bij. Andere jaren staan de supporters er rijen dik, maar nu staat er zo slechts hier en daar een dapper iemand ons wat aan te moedigen en te feliciteren. Spijtig dat dit een beetje in mineur is, en dat met de eerste Dodentocht voor Marjolein. De laatste 200 meter staat er gelukkig wel wat volk en is er toch nog wat ambiance te beleven. We poseren nog even met het zelfgemaakt spandoek en gaan dan naar de tent voor de laatste scanning van de tocht. Om 19u57 hebben we de 100 kilometer onder de voeten, en zijn we 22 uur en 27 minuten onderweg geweest voor “Kom Op Tegen Kanker”.

Overal een beetje pijn: doorgelopen voeten, stijve rug, overbelaste spieren, maar geen blaren. Dat is toch een geruststelling. Een lekkere douche en een goede nachtrust zullen al veel van de fysieke pijn wegspoelen.

Het was zwaar, maar hopelijk wel de moeite. We verwachten de komende dagen wel nog wat stortingen (kan nog tot 15 november) en hopen zo, mede door jullie, ons steentje te hebben bijgedragen aan het goede doel.

Bedankt aan alle gulle sponsors, en iedereen die ons gesteund heeft!

2 x 100 groetjes,

Jan en Marjolein