(Click for english below)
Toen Jan 50 jaar werd, kwam zijn broer Marc al mankend, en steunend op zijn 2 dochters, op het verjaardagsfeestje aan … Marc had die dag de Dodentocht gewandeld: een tocht van 100 km, die vrijdagavond begint en maximaal 24 uur mag duren. Meerdere mensen hadden “compassie” met Marc, terwijl anderen er dan weer een uitdaging in zagen.

Zo verging het ook Frank en Danny, 2 goede vrienden van Jan. Terwijl Jan met een paar mensen een babbeltje aan het doen was, beslisten Frank en Danny dat ze samen met Jan de volgende Dodentocht zouden doen. En zo geschiedde … op 10 augustus 2012 stonden onze 3 vrienden aan de start van hun eerste, en misschien wel laatste, Dodentocht. Het was wat afzien, zwoegen en zweten, soms met een vloek ertussen, maar alledrie haalden ze de eindmeet, en daar mochten ze best fier op zijn.

Voor Frank en Danny was 1 keer wel voldoende, maar Jan wou nog wel eens een 2de keer meedoen. Weer met 3, maar dus met een paar andere mensen aan de startlijn, waarvan er 1 het onderweg heeft moeten opgeven. Jan en Luc haalden wel probleemloos de eindmeet.

En omdat alle mooie dingen uit 3 bestaan, schreef Jan nog maar eens in voor de Dodentocht van 2014, met de belofte dat het zijn laatste zou zijn voor een aantal jaren (tot hij op pensioen zou gaan). Het was wel de zwaarste tocht van de 3: gestart in een stortbui van jewelste en onderweg dikwijls geplaagd door regenvlagen en stevige rukwinden. Niet tof, maar toch weer gehaald.

Zo dat was het dan? Nee hoor.
Marjolein (dochter) en Kristine (vrouw) waren komen supporteren: zo rond 9 uur ’s morgens vinden ze de wandelaars wel ergens ten velde, en dan rijden ze van controlepost naar controlepost. Daar staan ze dan wat aan te moedigen, staan klaar met een drankje, propere kousen en zelfs een massage: zalig!
Na aankomst van de 3de tocht zei Jan: “Zo. Dat was het dan. En nu gedaan tot aan ’t pensioen.”
Marjolein vond de ambiance rond het hele gebeuren zo fantastisch en aanstekelijk, dat ze zei: “Ik ga volgend jaar ook de Dodentocht doen, en ik ga mij laten sponsoren voor het goede doel!”.

Jan had ondertussen wel wat ervaring en zei dat ze voor haar 1ste deelname best een compagnon zou zoeken om mee te gaan. Maar haar reactie was kort en krachtig: “Ja maar nee he, gij gaat mee!”.

Na nog wat heen en weer gepraat, gaf Jan toe, maar wel op voorwaarde dat ze dan samen binnen een paar weken een training zouden doen zodat Marjolein kon bewijzen dat ze tegen half november 30 kilometer aan een stevig tempo (net geen 6 per uur) kon doorstappen. En ze deed dat toch wel zeker!
Zodoende zijn ze dan in februari 2015 gestart met de 6 maanden voorbereiding, zoals te vinden in het boekje “Mijn eerste Dodentocht” (originele bron: wandelportaal.be/aktivia).

En omdat je als team herkenbaar moet zijn:

Nu nog zien of we het beiden halen …

 

---

Dodentocht – Death March

When Jan turned 50, his brother Marc came limping and leaning on his two daughters, at the birthday-party … Marc had walked the Death March that day: a walking tour of 100 km, which starts Friday-evening and must be completed in max 24 hours. Several people had “compassion” with Marc, while others saw this a challenge.

That’s what happened to Frank and Danny, two good friends of Jan. While Jan had a chat with a few people, Frank and Danny decided that they would do the following Dodentocht and that Jan would join them. And so … on August 10, 2012 our three friends were at the start of their first, and perhaps last, Dodentocht. It was a lot of suffering and sweating, sometimes even a swearing, but all three of them reached the finish line, and they could be quite proud about that.

For Frank and Danny just this once was sufficient, but Jan wanted to participate a 2nd time. Again with 3, but with a few other people at the starting line, and one had to give up during the walk. Jan and Luc have made it to the finish without problems.

And since all good things count to three, Jan participated yet again in the Dodentocht of 2014, with the promise that it would be his last for a number of years (until he would retire). It was the worst trip of 3: started in the pouring rain, and often plagued by rains and strong winds during the walk. Not great, but reached the finish again.

So that’s it? No, it is not.
Marjorlein (daughter) and Kristine (spouse) had come to cheer: around 9 o’clock in the morning they’d find the hikers somewhere in the field, and then they drive from checkpoint to checkpoint. There they stand to encourage them, ready with a drink, clean socks and even a massage: heavenly!
After finishing the 3rd tour Jan said: “So. That was it. And now done till I retire.”
Marjolein liked the atmosphere around the whole thing, it was so fantastic and contagious, and she said: “I’m going to walk the Dodentoch next year too, and I’m going to get sponsors for charity!”.
Jan had some experience already and said she’d better look for a companion to go along in her 1st participation. But her response was short and strong: “Yes, but no hey, you’re going with me!”.
After some discussion back and forth, Jan admitted, but on condition that they would do a workout in a few weeks so Marjolein could prove them by mid-November that she could walk around 30 kilometers at a solid pace (just under 6 per hour). And whether she did it!
Thus, they started in February 2015 with the six months of preparation, as found in the book “Mijn Eerste Dodentocht – My First Death March.”
And as we want to be recognised as a team:

Now let’s hope we both can make it …